Familie De Laet met Dali
We waren als gezin al even aan het rondkijken om een hond bij te nemen om onze jongste aanwinst gezelschap te houden. Onze senior leek op zijn einde te komen (gelukkig is hij er nog steeds) en gezien de angst van onze andere adoptiehond (via een andere (malafide, bleek later) organisatie leek het ons beter hem niet als enige hond te houden.
We volgden verschillende groepen, keken in asielen maar niets leek ons een match. Tot we plots Dali zagen op de Facebook groep van Setter Rescue Nederland. We waren dadelijk verliefd en vulden een intakeformulier in. Al snel kregen we een mailtje van Karin voor een telefonische intake te plannen. Na deze intake volgde een fysiek intakegesprek bij ons thuis. Dit werd gedaan door de sympathieke Sylvie. Zij had haar eigen setter rescue bij; die zich al snel nestelde in onze zetel. Sylvie was grondig in haar vragen en keek ook rond in huis om te zien waar de hond zou terechtkomen en waarschijnlijk ook om de huidige leefomstandigheden van onze 2 honden te bekijken.
Gelukkig bleek dit allemaal positief te zijn en werden we goedgekeurd als adoptiefamilie voor Dali. We kregen veel informatie via email doorgestuurd over Middellandse Zee gebied ziektes, wat te voorzien bij aankomst van de hond etc etc.
We waren echt aangenaam verrast door de grondige, professionele aanpak van de organisatie. In vergelijking met onze eerdere ervaring met andere organisaties is dit echt een wereld van verschil. Het is duidelijk dat de hond hier op de eerste plaats komt en niet de centen.
Alex lijkt echt dag en nacht bezig bereikbaar voor vragen of bezorgdheden. We werden constant op de hoogte gehouden over het verloop van het transport, het welzijn van de hond, en we kregen ook op tijd en stond foto’s toegestuurd van Dali.
En eindelijk was de dag daar dat hij ging toekomen. Er werd een Whatsapp groep aangemaakt met de adoptanten van de honden van dit transport, de vrijwilligsters in Italië, Alex en al wie nog betrokken was bij deze onderneming. Het feit dat ook de vrijwilligsters zo betrokken zijn bij het welzijn van de honden is hartverwarmend. Je ziet echt aan alles dat zij om de honden geven en niet enkel een doorgeefluik zijn. Je ziet ze de honden knuffelen, verwennen met prosciutto en echt alles uit de kast halen om het de honden terwijl ze in de opvang zijn het zo aangenaam mogelijk te maken.
Gezien het niet al te makkelijk karakter van onze andere rescue hadden we een beetje schrik voor de ontmoeting met Dali maar Alex leidde dit allemaal in goede banen en er werd geen grom gegeven bij aankomst. Alex was zelfs de allereerste persoon buiten ons gezin die Charlie een aai heeft mogen geven!! Niemand anders kan er zelfs maar in de buurt komen, maar Alex kon dit zonder probleem. Dit zegt eigenlijk alles! Als je dat lukt dan leef je voor honden en begrijp je hen.
Nadien hebben ze nog wel eens in elkaar gehangen (zonder erg) maar wat aftasten en zien wie de baas is. Eigenlijk heeft het toch wel een aantal maanden geduurd voordat het echt vrienden werden. Daarvoor duldden ze elkaar wel, maar ze gingen elkaar niet opzoeken. Nu liggen ze samen te slapen, spelen ze samen en halen ze samen kattekwaad uit. Dit zal gekomen zijn door Charlie’s karakter maar ook omdat Dali eigenlijk nooit geleerd heeft wat spelen is. Het was voorheen ongetwijfeld jagen, eten en hok in; en elke dag zo verder. Hij heeft echt moeten leren wat spelen is. Het is echt opmerkelijk te zien hoe hij toch bijna een jaar nodig heeft gehad om zijn echte speelse karakter naar boven te laten komen. Nu komt hij iedere keer een speelgoedeend of schaap of whatever tonen als we thuiskomen en loopt hij er trots mee rond; wordt hij helemaal wild met het Setter Rescue speelgoedkussen als hij gegeten heeft; gooit hij heel het bed overhoop als hij een speelaanval heeft.
Het zindelijk worden heeft eigenlijk niet lang geduurd; na een maandje ongeveer gaf hij al aan als hij moest en ’s nachts kon hij eigenlijk al gelijk ophouden tot de ochtend. Dan was het wel steeds een sprintje om sneller aan de deur te zijn als hij als de slaapkamerdeur openging. (ja, de honden slapen op bed 😊
Heel in het begin heeft hij weleens iets uitgehaald als we weg waren (tijdschrift kapot gebeten bv.) Maar we hebben camera’s in huis nu, en blijkt dat hij heel rustig is als we buitenshuis zijn. Er mag niemand voorbij komen want dan wordt er hier geblaft als waanzinnigen maar dat heeft hij vooral geleerd van Charlie en die denkt nu, goed, laat Dali het hier maar regelen.
Dali heeft zich wel vanaf seconde 1 enorm aan mij gehecht; hij volgt me echt overal als ik deuren niet sluit binnenshuis. Dit is nog steeds een werkpuntje omdat hij zelfs op mijn man of mijn dochter durft blaffen als zij te bruusk tegen me spreken of plots de kamer ingestormd komen. Vriendinnetjes van de dochter worden wel allemaal vriendelijk begroet; bij volwassenen durft het nog wel eens afhangen wie het is of hij al dan niet vriendelijk is of niet. Dat vind ik op zich nog niet zo’n probleem qua eigen veiligheid maar dat hangt van persoon tot persoon af natuurlijk of je hiermee om kan.
Buiten is het altijd een blij ei en lijken mijn armen steeds langer te worden door zijn enthousiast getrek. Loslaten durf ik alleen op de losloopweide. Daar loopt hij kilometers rond; maar hij wordt liever niet gestoord door andere honden. Niet dat hij hen iets doet, maar als hij op jacht is vindt hij het maar niks als er plots eentje achter hem komt lopen. Dan komt hij steun zoeken bij ons en eens kijken of we hem niet kunnen helpen. Lopen we ergens in een stadje dan kan hij best wel naast lopen (vooral bij mijn man dan omdat hij gewoon strenger is) en luistert hij goed. Op restaurant/bar hangt het af van dag tot dag of hij rustig gaat liggen of hij nerveus rond de tafelpoten blijft draaien en wil opspringen.
Andere honden interesseren hem niet echt. Als hij echt zin heeft gaat hij wel eens snuffelen maar steeds van zeer korte duur. Hondje van mijn moeder bijvoorbeeld (territoriaal baasje) negeert hij gewoon op haar appartement en daarbuiten.
Wij weten dat als er nog een hond komt dat hij via Alex gaat komen. De opvolging, het respect en de liefde voor de honden, het bereikbaar zijn bij vragen of bezorgdheden. Het is allemaal top.
En ik heb echt de allerliefste, mooiste en schattigste hond die ik ooit gehad heb.
